Latest Blog Post

Darling, is this your planet or is it our planet?

Aşkla ilgili bildiğim iki şey var. İlki, ilk aşk bir daha asla aynı saflıkta hissedilmiyor. Unutulmuyor. Ne kadar zaman geçerse geçsin, ne yaşarsan yaşa, bir yerlerde hala ilk gördüğün andaki o bakışı hatırlıyorsun ve ikincisi, bazı insanlar hayatına öyle bir girer ki… Seni değiştirmeye çalışmadan, olduğun gibi kabul ederek, tüm düzenini altüst eder. Sen fark etmeden.

Seni ilk gördüğümde içimden “tamam” dedim. Bu kadar netti. Ne olduğum, ne olmadığım, nereye gittiğim fark etmedi o an görebiliyordum. Gözlerinin içiyle konuşan insanlardansın sen… O bakış, beni her şeyin dışına çekti. Ne kadar uğraşsam da, senden sonra kimseyi tam anlamıyla sevemedim. Çünkü herkeste biraz sen eksikti.

Biz tanıştığımızda sanki zaman yavaşlıyordu. Geceler daha uzun, sohbetler daha derin oluyordu. Sen, aptal sorularıma bile sabırla cevap verirken gözlerini kaçırmazdın. Dikkatimi çekmek için özel bir şey yapmana gerek yoktu. Varlığın yeterdi. O rahat tavrın, bana istemeden bağımlılık yaptı.

Bir gece, bir barın köşesinde… Sarhoş olmuştum. Ama içtiğim alkol değildi beni sarhoş eden seni düşünmekti. Kendime kurallar koymaya çalıştım. “Bu kadar bağlanma” dedim ama ne mümkün? Sen, benim elimden kaçırmak istemediğim tek ihtimaldin.

“Nasıl bu kadar çok şeyi hatırlıyorsun?” diyorsun. Çünkü ben unutmak istemedim. İnsan unutmak istediklerini siler… Ben seni her halinle sakladım içimde. Biz seninle en başından beri bambaşkaydık. Eskiden sadece kalbimizde taşıdığımız o şey, şimdi ellerimizin içinde ve belki de bu yüzden bugün birbirimize böyle sıkı sıkı sarılabiliyoruz. Çünkü biz sonunda birbirimizi gerçekten bulduk.

“Ve bu kez hiçbir yere gitmiyoruz.”