Latest Blog Post

güneş panelleriyle savaşan modern zaman don kişot'u

günün en nefret ettiğim anı; güneşin, gözlerimi rahatsız edecek kadar doğduğu an sanırım. gözlerimi yorsa da, d vitamininden mahrum bıraksa da, etrafımdaki her şey ölü olsa da; o karanlık benim karanlığım. saatlerdir onun içinde oturuyorum, ve bunun bana sormadan elimden alınmasına karşı bir çocuk çaresizliği hissetmekten fazlası gelmiyor elimden.

güneş panelleriyle savaşan modern bir don kişot bile olamıyorum zira babadan kalma evlerim ve tarlalarım yok. ne yazık ki fakirlerin, romantik sanrılar ve delüzyonların peşinden gitme şansı dahi yok. zaten sadece zenginlerin romantik sanrıları olur, fakirlerin ise ancak delilikleri olur ve ekseriyetle toplumsal düzeni tehdit eder. neyse, konumuz foucault'çu delilik ve iktidar değil; konumuz elimizden zorla alınanlar.

diğer bütün teslim oluşlarımız gibi, gecenin, bütün kusurlarımızı örten şefkatli kabullenişine karşı; kafanı kaldırıp baktığında gözlerini dağlayacak kadar üstenci ve teşhirci bir tiranlığa teslim olduk.

bazı şeylerin bize dikte edilmesine o kadar çok alışmışız ki, nedenini sorgulamak dahi delilik gibi geliyor. en maddi şeylerden tutun da en soyut kavramlara kadar, hayatın her alanında birileri bize bir şey dikte ediyor ve biz bunu kabul ediyoruz.

ışığın hızının saatte bilmem kaç sikilometre olduğunu ve sokakta gülerek ve bağırarak şarkı söyleyen deli hamit'in deli olduğunu kabul ediyoruz. bazı kelimelerin toplum içerisinde sarf edilmemesi gerektiği bize söyleniyor ve bunu sorgulamadan kabul ediyoruz. sevdiğin insanı toplum içerisinde öpmenin ayıp olduğunu söylüyorlar bir yerlerde birileri, ve başka birileri de bunu sorgulamadan kabul ediyor.

bu toplumsal kabullenişlerin içinde kendime yer bulamıyorum. elimden de bir şey gelmiyor, fakat bir don kişot şımarıklığıyla olmasa da; güneşe arkamı dönüp yatmaya gidecek kadar maddi durumum iyi.

ışıklar sizin olsun, yeter ki karanlığımı bölmeyin.