Latest Blog Post

Bölüm 1: Melankoli

Demir, kafede oturmuş, önündeki kahveye dalıp gitmişti. Camın ardında yağmur usul usul yağıyor, insanların hızla bir yerlere yetişme telaşı gölgeler gibi geçip gidiyordu. Bir zamanlar ona dünyayı unutturan o kadını düşünüyordu.

O, mevsimler gibiydi. Değişirdi hep. Yazın güneş gibi ısıtır, kışın ayaz gibi üşütürdü. İlkbaharda umut olurdu, sonbaharda hüzün getirirdi. Demir, onun her halini sevmişti. Değiştiğini bile bile, bir gün tamamen kaybolacağını bile bile bağlanmıştı ona. Ama işte, değişim bazen insanı başka birine çevirirdi. Bazen bir yabancıya…

O kadın artık onun için sadece geçmişin puslu hatıralarında bir yankıydı. Adını her duyduğunda içi titrerdi ama kendine itiraf edemediği bir gerçek vardı: O kadın çoktan gitmişti. Gitmeden önce de gitmişti aslında… Sözleri, dokunuşları, bakışları yavaş yavaş solmuştu. Demir bunu anlamak istememişti, belki de kabullenmek en zoru olduğu için. Ama her şey gözlerinin önünde eriyip gitmişti. Tıpkı sonbaharda dökülen yapraklar gibi.

Bir zamanlar ona aşkı öğreten, bir gülüşüyle dünyayı aydınlatan o kadın, şimdi başka bir şehrin, başka bir adamın, başka bir hayatın parçasıydı. Demir ise hala aynı kafede, aynı masada, aynı yağmura bakıyordu. Değişmeyen tek şey, içindeki boşluktu.

Bir şarkı çalmaya başladı içeride. Sagopa Kajmer’in sesi hafifçe yükseldi: "Mevsimler gibisin, değişirsin hep..." Demir gülümsedi, acı bir tebessümle.

"Biliyorum," diye mırıldandı kendi kendine, "Sen hep değişecektin, ben de hep burada kalacaktım."