Latest Blog Post

Human for inside

Gecenin sessiz şairi tabirinin karşılığını bulmak zor aslında. Gece olunca neden hüzünle beraber denizde yolunda giden bir gemi gibi hissediyoruz? Geminin nasıl olduğunu da anlatayım; uçsuz bucaksız sularda yelkenini açmış, akıntı onu nereye götürürse oraya gider gibi. Öyle kendini bırakmış gibi tamamen. Gecenin sessiz şairi olmayı en güzel böyle tanımlayabilirim diye düşündüm.

Yaprak çıtırdılarını tamamen soyunmuş ağaçların yerini aldığını şu günlerde hüzünlerin keşmekeşinde boğulmayı tercih etmek istemiyordum aslında. Bazen arka fonda çalan bir şarkı, bazen anlık gelişen konular, bazen de istemsiz hüzün isteği duygusuna kapılıyorum. Satırlar yazmak istemedim esasen. Şuanda sadece içimden gelen şeyleri yazıyorum sana ya da size. Sana yazacağım şeyler çoktan tükendi aslında. Geriye kışta tamamen soyunan ağaçlar gibi birşey kalmadı benden. Yapraklarımı çoktan döktüm, kışı geçirmeyi bekliyorum. Bir daha açacak mıyım o da belli değil.

Hüznün cümlelerini bırak kelimelerinde bile boğulmayı düşünmek istemedim sensizlikte. Sensizliğin bu kadar derine iteceğini hiç düşünmedim. Yaşanılanlardan çok yaşayacaklarımızın hayali delirtiyor beni ki onları da yaşayamayacağımızı bildiğim için daha çok acı veriyor. Keşke hatıralarımızı sonbaharda dökülen yaprakları süpüren çöpçüler gibi süpürebilseydikte, ben de seni öyle kolayca atabilseydim içimden, benliğimden. Olmuyor işte. İçimde ne kadar temizlik işcisi varsa hepsi grevde bana karşı. Ya ben hakkını veremiyorum bu işin ya da onları hiç anlamıyorum. Bu karmaşıklığın girdabında boğulmayı, olan olaylara karşı sessiz kalmayı daha uygun buluyorum kendime. Sorumluluktan kaçarcasına.

Öyle işte sevgili. Başta sana dair birşeyler yazmak istemezdim ama mevsim rüzgalarının her esişinde kalbimde ürperiyorsun. Ne kadar üstümü örtsem de hep üşüyorum sensizlikle. Ne yapacağımı bilmeden, öyle karmaşık.

yyy

Sevgilerle...