Latest Blog Post

• L’Étreinte du Silence •

Ona bakarken içimde bir şeylerin kımıldadığını hissettim. Yıllarca susturup gömdüğüm bir his, bir yük, bir lanet… Gözleri bana kilitlendiğinde, kaçacak yerim olmadığını anladım. Sanki ruhumu soymak için oradaydı. Ama bunu isteyerek mi yapıyordu, yoksa sadece varlığı mı beni böyle savunmasız bırakıyordu? Bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum.

O anı beklemiş miydim? Delice. Delice aramıştım varlığından bir ses. Bir boşluk vardı içimde, neyle dolacağını bilmediğim bir boşluk. O şimdi karşımdaydı. Ellerim direksiyonu sıkarken, neden olduğunu anlamadığım bir öfke kabardı içimde. Kendime mi, ona mı, geçmişe mi, bilemiyorum. Ama bu öfkenin altında bir şey daha vardı. Arzudan daha keskin, özlemden daha derin bir şey.

“Beni beklediğini biliyordum,” dedi. Sesi hem bir meydan okuma hem de bir itiraftı.

Kelimeler boğazımda düğümlendi. Beni beklediği doğru muydu? Gerçekten söylediği gibi, herşeyi izleyerek mi beklemişti öylece? Bir cehennem gibi… Onu bu kadar yakınımda hissetmek, kontrolümdeki tüm dengeleri altüst ediyordu. Nefes almayı unutmuş gibiydim.

“Evet,” dedim nihayet, karanlık ve sert bir tonla. “Ama bunu bilmeden yaptım. Bir lanet gibi…”

O an dudaklarıma eğildi. Kaçabilirdim, ama istemedim. Öylece durdum. Ne zaman teslim olduğumu bile hatırlamıyorum. Her şey bulanıktı. Onun varlığı bile bir gölge gibi üzerime çökmüş, beni yutmuştu. Öfke, özlem, suçluluk… Hepsi birbirine karıştı.

Ve o anda, bu yükün altından kalkamayacağımı anladığımda kavuştu bedenimiz kayıp puzzle parçasıyla. Ve yıllar boyunca aradığım his —ya da benden çalınan—şey tam da buydu.