Latest Blog Post

Yarım Kaldık.

Bazı sohbetler vardır…
Bir anda başlar, kimse hazırlıklı değildir ama ritmi o kadar doğaldır ki, insan fark etmeden içine doğru çekilir. Bizimkisi tam öyle oldu. Popmundo’nun gri sokaklarında iki avatar, iki bilinmez, iki “acaba”… Ve sonra karşılıklı hafif kıpırtılar, yok saymaya çalışılan meraklar, istemeden verilen açık kapılar.

Sanki oyun içinde küçük bir bug oluştu, ama o bug bizi birbirimize yaklaştıran türdendi.
Önce masum cümleler…
Ardından hafifçe gülümseten sorular…
Sonra "Neden merak ettin beni bebeğim?" gibi kalp atışını hızlandıran kaçamak dokunuşlar.

Flört müydü?
Arkadaşça yakınlaşma mıydı?
Yoksa ikisinin arasında sıkışan bir şey mi?

Başında kimse adını koymadı ama ikimiz de hissettik.

Haritanın iki ucundan birbirimize doğru yürüyen iki karakter gibiydik.
Anadolu’dan esen sıcak bir rüzgâr, İstanbul'un soğuk sahillerine dokundu ve orada tuhaf bir şey oldu:

Kelimeler ısındı.
Mesafeler kısaldı.
Gizli bir elektrik, ikimizin de parmaklarının ucunda titredi.
Belki de…
Alevi içimizde söndürdük.
Belki de korkmasaydık, o alev bizi sırılsıklam ıslatacak bir fırtınaya dönüşürdü.

Ama o gece birbirimize hem çok yaklaştık, hem de bilinçli biçimde bir adım geride durduk.

Ve itiraf etmeliyim…
Bazen bir adım geride durmak, bin adım ileride hissettiriyor.

Hiç öpüşmedik, hiçbir dokunuş olmadı…
Ama kelimelerimiz, dudaklarımız kadar sıcak konuştu.

Şimdi geriye ne kaldı?
Birkaç saatlik sohbet, bir sürü gülümseme, küçük kıskançlık iğneleri, minik övgüler ve ikimizin de inatla söylemediği bir gerçek:
O gece ikimiz de daha fazlasını istemedik diyemeyiz.
Belki de o gece, birbirimizi hiç tanımadan, sadece o kelimelerin büyüsüyle…
Islanmalıydık

Belki bir gün kaldığımız yerden devam ederiz.
Belki yeni bir sayfa açılır.
Belki de bütün büyü, hiç dokunmadan yaşananlarda saklıdır.
Her oyunun bir “Truman Show” yanı varsa, bu bölüm kesinlikle reyting rekoru kırardı.