Latest Blog Post

Yürek Çarpıntısı

Bugünkü ayaz, son iki yılın en acı soğuğunu yaşattı bana. Bundan önceki günler soğuk değilmiş, dedim, o derece. Apartmandan çıkar çıkmaz ayaz vurunca her yanıma, o yolu nasıl bitireceğimi kara kara düşündüm. Metroya varana kadar 20 dakikaya yakın yürüdüm. Yürüdükçe de bir yandan terliyorum. Eldivenim, berem, içliğim vs. de yok. Kendimi sırat köprüsündeymiş gibi hissettim. Bir an için buz gibi yere yığılıvereceğim sandım.

Metrodayken biri dikkatimi çekti. Aslında görür görmez etkilendim ondan. Uzun boylu, zayıf ve harika gülümseyişi olan bir adam... Bu mutluluğu yanındaki kıza borçluymuş gibi, ona baktıkça gözleri daha bir ışıldıyor. Ölene dek o yüze bakabilirdim sanırım. Bütün en iyi filmlere, şık bir Paris manzarasına, ufukla birleşen çarşaf gibi bir denize; kısaca her şeye tercih edebilirdim bu yüze seyre dalmayı...

Çok kısa, belki bir iki milisaniye gözlerimiz buluştuğunda; az evvel içimi yakan, kulaklarımı ısıran, burnumu hissettirmeyen soğuk gitmiş, yerine güneşli bir havada limonata gibi bir cumartesi ılıklığı geldi, yerleşti yüreğime.

O güldükçe, gözleri her parladıkça sanki esaretine düştüğüm soğuklar tek tek bütün uzuvlarımı terk ediyor gibiydi. "Bu adamın o bakışlarının müsebbibi keşke ben olsaydım... " dedim içimden ve sonra "Aklımı yitirirdim sanırım." diye ekledim.