Latest Blog Post

Gelecek Bahar Gibi

Sessizce Geliyor

---

İnsanın içini titreten bazı değişimler vardır; öyle gürültüsüzdür ki, bir bakarsın her şey değişmiş, ama kimse fark etmemiş. İşte bahar da böyle gelir. Sadece doğaya değil, insanın ruhuna da sinsice sokulur. Belki pencere kenarında bir ışık kırılmasıyla, belki bir sabah sessizce uyanan kalp çırpınışıyla başlar. Ve insan, yeniden hissetmeye başlar… unutmaya çalıştığı her şeyi yeniden hissetmeye.

İnsan, sevmekten vazgeçemez. Vazgeçmiş gibi yapar, unutur gibi davranır ama kalbin kıvrımlarında bir yer hep bekler. Belki bilinçli bir inkarla, belki geçmişin hatıralarına duyulan öfkeyle bastırılmıştır ama sevgi… her zaman bir yolunu bulur. Ve bahar, işte tam da o yolu açan mevsimdir.

Sokaklarda yürüyen insanları izlerken düşünürüm: Kaç tanesi gerçekten gülümsüyor? Kaç tanesi umutla bakıyor geleceğe? Belki çoğu yalnız, ama bu yalnızlık artık bir yük değil, bir hazır oluş. Çünkü bazı yalnızlıklar insanı olgunlaştırır. Ve bazen insanın yeniden sevebilmesi için, önce bir başına kalması gerekir. Suskun, dingin ve nihayet kendisiyle baş başa.

Ve sonra bir sabah, bilinmeyen bir sebepten gülümsemeye başlar insan. Sebepsizce hafif hisseder. Geceleri boğazına oturan düşünceler dağılır. İşte o an, bahar gelmiştir. Toprağa değil, kalbe.

Gelecek mi?
O, hep geliyordu zaten. Biz arkamıza bakmaktan onu fark edemedik. Oysa şimdi… şimdi biraz daha sakin, biraz daha hazırız ona. Gelecekten korkmuyoruz çünkü bu kez onunla inatlaşmıyoruz. Kabullendik. Belki ilk kez.

---

Son söz:
Bahar, bize büyük bir şey vaat etmiyor. O, sadece unutulmuş olanı hatırlatıyor: Sevme yetimizi, umut etme cesaretimizi, ve beklemenin bazen en derin bağlılık olduğunu. Gelecek, artık uzak değil. O, içimizde yeşeriyor. Sessiz, ağır ama kaçınılmaz bir şekilde.