Latest Blog Post

Fırtına ve Kâhin

‎‎‎ ‎‎‎‎ ‎
‎
‎‎
Fırtınanın Kendisi'nden bu yana birkaç ay geçti. Denizhan ve Barlas yaşamaları gereken şeyleri yaşayacaklar. Buna şüphe yok.

---

O günü hâlâ dün gibi hatırlıyorum. Önce Denizhan'ı, ardından Barlas'ı gözümün önünde siyah bir silüet olarak gördüğüm gün. 2019 yılıydı. Daha iyi hatırladığım şey ise kahin kadının söyledikleri. Kadının yüzü ve cümleleri ara ara aklımın odalarında dolaşıyor.

2023 yılıydı, karşımda otururken kartları önüme serdi ve üç tanesini seçmemi söyledi. Bunun geleceğimin, kader dedikleri şeyin bir ön gösterimi olduğunu nereden bilebilirdim ki? O da kendisinden öncekiler gibi yalanlarına bir kuyruk daha ekliyor diye düşündüm. Cümleleri etkileyiciydi, bronz tenini aydınlatan mavi gözleri gibi. Yine de sarsılmamak için direndim.

Sonra sordum, üç soru hakkım vardı. Sorular üçtü ama cevabını gerçekten merak ettiğim bir taneydi. "Olabilecek miyim, başarabilecek miyim, becerebilecek miyim?" diye sordum. Cevabı kesin ve netti. "2026" Tek şartı vardı, haklı çıkabileceğini düşünmesem de gerçek oydu. Kafamın içindeki tsunamileri dindirmem, aklımın odalarının sayılarını azaltmam gerekiyordu.

Yegâne şart buydu. Evet olacaktım, başaracaktım ama zihnimdeki en büyük odayı Denizhan ve Barlas'a ayırmam gerekiyordu. Her gün onları ziyaret edip fırtınayı beraber aşmak için yürümemiz gerekiyordu.

O zamanlar sağırdım. Belki de kör. Artık her şeyi daha iyi görüyorum ve duyuyorum. Denizhan'ın sesi kimi zaman bir çığlığa dönüşüyor. Kimsesiz bir çığlık, bazen de bir yalnızlık senfonisi. Barlas ise her zamanki gibi pusuda bekliyor. Ağzında çarpık bir gülümsemeyle. Öfke dolu bağırışları çoğu zaman kulaığımı tırmalıyor.

Onları daha sık ziyaret etmeliyim. Zihnimdeki tsunamileri dindirdilkten sonra...