Latest Blog Post

le début de ma vie

Bu dünyaya canhıraş bir çığlıkla adım attım.

Onca ses, o parlak ışık... Soğuk. Baş aşağı tutulurken hissettiğim basınç ve havada sallanma hissi. Dünya tekinsizlikler ve tehlikeyle doluydu. Ve tek başımaydım.

Ya da değil miydim?

Tanıdık bir ses uzandı kulaklarıma, sonra da sıcacık kollara bırakıldım. Burnuma dolan koku... ev gibiydi. Annemin sesi beni hemen sakinleştirdi. Sanki hep onunla konuşmuşum gibi. Ama şimdi daha yakındaydı, daha netti. Mırıltısı ve kollarında hissettiğim sıcaklık dünyaya dair tecrübe ettiğim en güzel iki şeydi.

Sonra babam vardı. Elleri biraz daha büyük, biraz daha sertti ama yine de nazikti. İlk zamanlar beni tutarken ürkek gibiydi; sanki yanlış bir şey yapmaktan, beni kırmaktan korkuyordu. Haklıydı da, parmaklarının yanında benim elim minicik kalmıştı, yapabildiğim her an sarılıyordum onlara. Beni sonsuza kadar koruyacak gibi görünüyordu.

Ne zaman bana baksa, bir şeylerin değiştiğini görebilirdiniz. Gözleri, en az anneminkiler kadar sevgi doluydu. Sesinin tonu daha derindi, ama her konuştuğunda vücuduma yayılan bir güven vardı.

İlk geceyi hatırlıyorum... Annem beni göğsüne yatırmıştı. Kalbinin ritmini duyuyordum; tanıdık, düzenli ve huzur dolu. O ritmi daha önce de duymuştum. Hayır, içindeyken hissetmiştim. Etrafımda çınlayan bir melodiydi ve bana benim için attığını, benim için var olduğunu söylüyordu.

Babam o gece bizi izlemişti. Sandalyede uyuyakalmadan önce dudaklarında sert bakışlarını yumuşatan bir tebessüm gördüğüme yemin edebilirim. Annem, onun geldiğine öyle sevinmişti ki, göstermek istemese bile babam bakmadığı zamanlarda annemin yaşlarla ıslanmış yanaklarını görebilmiştim. Ve babam, gece boyu uyanıp bana bakmış, nefesimi kontrol edip alnımdan öpmüştü.

Belki de dünya hakkında yanılmıştım. Annemin şefkati ve babamın güçlü kolları arasında olabilecek en güvenli yer burasıydı. Benim dünyam.